Rozdział 29

Droga zleciała bardzo szybko, bo każdy z każdym rozmawiał. Nie obyło się również bez podgłaszania radia na maksa i wtórowaniu wokalistom. I przyznam szczerze, że jakbyśmy taką zwariowaną grupką wlecieli do jakiegoś programu typu x-Factor, jurorzy dostali by zawału. Ze śpiewem nie było tak źle, gorzej z tym, żeby się zgrać. Każdy miał swój rytm, więc gdy nieraz leciała jakaś szybko piosenka, połowa z nas śpiewała ją dużo wolniej. Taa… nie chcielibyście tego usłyszeć.

Podjechaliśmy pod mój dom, żeby wysadzić mnie i Lexie.

Już chciałam wychodzić, kiedy Niall mnie zatrzymał.

  -Później do ciebie wpadnę. – szepnął mi do ucha.

Uśmiechnęłam się delikatnie.

  -Będę czekać. – obiecałam i wysiadłam z samochodu. Sekundę później auto odjechało. 

Wraz z Lexie ruszyłyśmy do domu. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłyśmy było odstawienie toreb.

  -Sky, tu leży jakiś liścik. – poinformowała mnie moja przyjaciółka, wskazując małą karteczkę na stole kuchennym.

 Chwyciłam wiadomość i przeczytałam. Jak się okazało mama zostawiła ją, gdybym w razie wróciła wcześniej (co za przewidywalność!), żebym wiedziała, że jest u Roberta. No, to wychodziło, że miałam cały dom dla siebie. Stwierdziłam, że o zmianie planów poinformuję ją jutro. Było już dość późno, więc nie chciałam, by teraz jeszcze wracała przez cały Londyn, co z pewnością gotowa byłaby zrobiła, byle tylko dowiedzieć się, dlaczego wróciliśmy wcześniej.

  -Chcesz gorącej herbaty? -  zapytałam blondynkę, na co ta ochoczo pokiwała głową.

Nastawiłam wodę i usiadłam przy stole kuchennym naprzeciwko Lexie.

  -Twoja mama wie, że będziesz wcześniej? – spojrzałam na nią.

  -Tak, dzwoniłam do niej jeszcze w górach.

  -I co ona na to? – zapytałam.

  -Twierdzi, że mogliśmy się o to kłócić. Przecież to, że ona niedosłyszała, czy coś, nie znaczy, że od razu my musimy na tym tracić. – mruknęła.

  -Taa, tylko kłóć się z takim rozwydrzonym babsztylem. – westchnęłam. - Jaki ci przywali baseballem, to się zdziwisz. No wiesz, takie staruszki są niepozorne.* – dodałam, a moja przyjaciółka wybuchnęła śmiechem.

 Nagle po domu rozległ się dzwonek komórki blondynki.

Dziewczyna przyłożyła aparat do ucha.

  -Halo? …Tak… Właśnie przyjechałyśmy… Jestem u Sky… No, ale… no dobrze… zaraz będę. – westchnęła Lexie i rozłączyła się. – Muszę już iść. – mruknęła. – Mama twierdzi, że „nie będę się szwendać po nocach” – zacytowała, robiąc cudzysłów w powietrzu. Następnie szybko ubrała się w kurtkę i spojrzała na mnie.

  -Do jutra? 

  -Jasne. – uśmiechnęłam się.

Blondynka wyszła z domu.

  -No tak, czyli zostałam sama. – mruknęłam sama do siebie.

Wstałam i skierowałam się do pokoju z zamiarem obejrzenia jakiegoś filmu, dopóki Niall nie przyjdzie. W sumie, to mogłabym się rozpakować, ale postanowiłam, że zostawię to na jutro. Włączyłam telewizor. Przez dłuższą chwilę skakałam po kanałach, aż w końcu zatrzymałam się na jakimś filmie, który z początku wydawał mi się normalny, ale po chwili zorientowałam się, że jest to horror. Spojrzałam na tytuł. Z racji tego, że słyszałam już od paru osób, że nie jest on najstraszniejszy, postanowiłam go zostawić. 

 Akcja pomału się rozkręcała. Jakaś mała dziewczynka wbiegła do domu, który na pozór wyglądał normalnie. Jednak jak się już chwilę później okazało, był to dom tortur, gdzie na każdym kroku ktoś obcinał komuś głowę piłą mechaniczną albo coś w tym rodzaju. Powiem tylko tyle, że wbrew zapewnieniom znajomych, wyglądało to dość strasznie.

Dziewczynka uciekła po schodach na górę w nadziei, że tam będzie spokojniej. I miała rację. Szła cichym korytarzem. Wokół panowała tylko ciemność. 

  -Uciekaj, mała! – darłam się do ekranu. – zaraz coś tu wyskoczy!

W napięciu czekałam, aż jakaś dziwna istota wyleci przed dzieckiem, kiedy nagle ktoś złapał mnie za ramię.

 Zaczęłam się krzyczeć jak opętana.

  -Sky, spokojnie. To tylko ja. – powiedział Niall i już chciał mnie pocałować, kiedy go odepchnęłam.

  -Idioto! Wystraszyłeś mnie! – wydzierałam się. – Przez ciebie prawie serce mi stanęło!

Zauważyłam jak na twarzy mojego chłopaka pojawia się ledwo zauważalny uśmieszek.

  -Bardzo zabawne! – krzyknęłam, skrzyżowałam ręce na piersi i odwróciłam głowę.

Wiedziałam, że to po części też moja wina, bo przecież to ja nie zamknęłam drzwi. Jednak to nie zmienia faktu nie powinien mnie tak straszyć! 

 Chłopak usiadł obok mnie.

  -No weź! – przytulił mnie. 

  -Nie odzywam się do ciebie. – warknęłam.

  -Wiesz, że właśnie to zrobiłaś? – zauważył blondyn.

Spojrzałam na niego.

  -Wcale nie. – mruknęłam.

Chłopak uniósł jedną brew.

  -Przeszkadzasz mi w obrażaniu się na ciebie! – krzyknęłam z wyrzutem, a Niall się zaśmiał.

  -Przepraszam. – odparł. – teraz mi wybaczysz?

  -NIE! – wydarłam się.

Na twarzy Irlandczyka pojawiło się zdezorientowanie.

  -Ale… właśnie w takich momentach dziewczyna odpowiada: Tak, wybaczę ci, kocham cię! – mruknął.

Tym razem i ja się uśmiechnęłam.

  -Hazza wciągnął cię w oglądanie tych swoich romansideł? – zapytałam.

  -Skąd wyciągasz takie wnioski? – zrobił zdziwioną minę.

Parsknęłam śmiechem.

  -Hmmm... tak jakoś – odparłam i pocałowałam chłopaka na spóźnione powitanie.

  -No, ale przyznaj. Nie chciałbyś mieć takiego naprawdę romantycznego chłopaka? – spytał uśmiechając się.

  -No nie wiem. – powiedziałam. – A co bym mogła robić z takim naprawdę romantycznym chłopakiem? – uniosłam jedną brew.

  -Na przykład tańczyć w świetle księżyca. – podsunął, a następnie wstał i wyłączył telewizor. 

Podszedł do radia i pogrzebał chwilę w płytach leżących koło niego. Gdy znalazł odpowiednią, wsadził ją do odtwarzacza. Już po chwili po domu rozniosła się cicho delikatna muzyka <klik>. 

 Niall podszedł do mnie i wyciągnął rękę.

  -W prawdzie nie mamy tutaj księżyca, ale… mogę prosić? – zapytał.

Uśmiechnęłam się delikatnie i wstałam.

 Chłopak jedną ręką chwycił moją dłoń, a drugą położył na mojej talii.

 Przez chwilę kołysaliśmy się w rytm melodii.

  -I jak? Odpowiada ci taki romantyczny chłopak? – zapytał patrząc mi w oczy.

  -Jak najbardziej. – odparłam utrzymując z nim kontakt wzrokowy. – kocham cię.

Wpił się moje usta, zanim zdążyłam jeszcze cokolwiek powiedzieć.

Nie pozostałam mu jednak dłużna. Nasze pocałunki z każdą chwilą stawały się coraz bardziej namiętne. W pewnym momencie przestaliśmy tańczyć, żeby bardziej się skupić na poprzedniej czynności. 

Nawet się nie zorientowałam, kiedy Niall przyparł mnie do ściany, nie przerywając całowania. Wplotłam dłonie w jego włosy. Poczułam, jak przechodzą mnie dreszcze, gdy dotknął moich pleców. 

 Zaczął całować mnie po szyi. 

Jęknęłam.

Blondyn zaśmiał się cicho, jednak już po chwili powrócił do wcześniejszej czynności.

Tak bardzo go pragnęłam, wiedział to i zgrabnie wykorzystywał…

 To właśnie tej nocy pierwszy raz kochałam się z Niallem Horanem.

*Zapożyczone z rozmowy mojej i @CallMeMsHoraan xD STARUSZKI – NINJA! ;D Hahaha ;D

____

-No i jest kolejny ;D Już 29! :o

-Wydaję mi się, że chyba nie jest najgorszy ;p Ale to do Was należy ocena ;p

-Jeżeli macie jakiekolwiek pytania, to tu macie mój ask <klik>

-Dacie radę z 22 komentarzami? :) (Tylko niech jedna osoba nie pisze kilku komentarzy ;p To taka mała prośba ode mnie ;p)

-Dooobra, to na tyle ;p Do następnego <3

                                               KOCHAM WAS <333