Rozdział 21

Niall

  Siedziałem całkiem sam w pokoju obserwując jak padający delikatnie śnieg pomału przysypuje okolice. Jakieś dzieciak gonił drugiego z białym puchem w rękach. Już po chwili obaj się przewrócili.

Zaśmiałem się cicho.

 Od razu przypomniała mi się Sky i nasza bitwa na śnieżki.

Westchnąłem. 

Nie mogłem uwierzyć, że wszystko schrzaniłem. Nie, to Nicole wszystko schrzaniła. Po co ja tam do niej szedłem?! Przecież to było logiczne, że stanie się coś złego. 

Przymknąłem oczy.

 Usłyszałem pukanie do drzwi.

  -Proszę. – mruknąłem.

Do pomieszczenia wszedł Zayn i usiadł na łóżku.

  -Słuchaj, nie będę się na ciebie wydzierał, że spieprzyłeś sprawę, bo chyba już to wiesz, a jeżeli nie, to Harry ci to przed chwilą uświadomił. – powiedział spokojnie.

 Nie zwracałem na niego najmniejszej uwagi. Nadal byłem pogrążony w swoich myślach.

  -Musisz mi tylko coś obiecać. – dodał.

 Spojrzałem na niego. 

  -Co niby? – zapytałem.

  -Powiedz, jak było naprawdę. Z Nicole. Sądzę, że to nie ty tu zawiniłeś. – mruknął.

 Skierowałem wzrok ponownie na widoki za oknem. 

Wziąłem głęboki oddech i zacząłem opowiadać. 

  -Jak tylko spotkaliśmy się parku, ona zaproponowała, żebyśmy poszli do jej domu, który znajdował się niedaleko. Było mi cholernie zimno, więc od razu się zgodziłem... Gdy byliśmy już wewnątrz mieszkania, Nicole zaczęła mnie przepraszać… Mówiła, że skłamała tylko dlatego, że tak naprawdę chciała mieć chłopaka… Nie rozumiałem, o co jej chodzi. No bo po co niby miała by próbować skłócić mnie i Sky, skoro wiedziała, że za nic w świecie bym jej nie zostawił?... Potem powiedziała jeszcze, że tak naprawdę nigdy nie doświadczyła prawdziwej miłości, bo jej rodzice zawsze byli w pracy, a jak tylko wracali do domu, to praktycznie w ogóle z nią nie rozmawiali… I wiesz?... Zrobiło mi się jej żal. Tak po prostu wzbudziła we mnie poczucie winy!... Przytuliłem ją. Twierdziłem, że nawet ona nie powinna być smutna w święta. Nie sądziłem, by coś to dało, ale warto było spróbować… Potem ona uniosła głowę i tak po prostu mnie pocałowała... Zaskoczyła mnie tym, więc minęło dość dużo czasu, zanim ją od siebie odepchnąłem... Gdy już jednak to zrobiłem, zacząłem do niej krzyczeć rzeczy typu „Co ty zrobiłaś?”, ale ona nie odpowiedziała. Stała tam i po prostu patrzyła na mnie… Wtedy znowu wezbrało we mnie poczucie winy, ale nie ugiąłem się.. wyszedłem… - skończyłem mój długi monolog.

 Odwróciłem wzrok w stronę mojego przyjaciela.

 Zayn cały czas mi się przyglądał.

  -Dlaczego nie powiedziałeś tego Harremu? – zapytał. 

  -A ty sądziłeś, że w ogóle dałby mi dojść do głosu?

Brunet spuścił wzrok.

  -Sky musi poznać prawdę. – powiedział rzeczowo.

  -Nie uwierzy mi. Będzie myślała, że wciskam jej jakieś bajeczki wyssane z palca. – mruknąłem, a moich oczach zebrały się łzy. – Co, jeśli już nigdy nie będzie jak dawniej? Nawet jeżeli mi uwierzy, może ponownie mi nie zaufać. – szepnąłem.

  -Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz.

Skylar

Chodziłam po całym pokoju i chowałam do walizki wszystkie swoje rzeczy. Nawet nie zauważyłam, kiedy w pokoju pojawiła się Lexie.

  -Wyjeżdżasz? – zapytała ze smutkiem.

Spojrzałam na nią, pokiwałam głową, po czym wróciłam do przerwanej czynności.

 Dziewczyna usiadłam na moim łóżku i przyglądała mi się.

  -Nie namówię cię, żebyś została? 

  -Nie. – odparłam tylko. – Może to zabrzmi dziecinnie, ale nie chcę mieszkać w tym samym domu, co on.

Dorzuciłam ostatnią rzecz do torby. Rozejrzałam się jeszcze po pokoju, by upewnić się, że wszystko spakowałam. Gdy już się upewniłam, tak bez niczego przytuliłam Lexie.

  -Może chociaż ty będziesz miała udane święta. – szepnęłam a po moim policzku spłynęła łza.

Odsunęłam się od blondynki.

  -Masz czym wracać? Jakby co, powiem Zaynowi, żeby cię odwiózł. – zaproponowała.

  -Nie, nie trzeba. Już zamówiłam taksówkę… Ale… dzięki. – uśmiechnęłam się lekko i wzięłam walizkę do ręki. 

 Ruszyłam do drzwi wyjściowych od pokoju, które już po chwili otworzyłam. 

Zeszłam schodami na dół, ostatni raz pożegnałam się z Lexie i resztą chłopaków. Już chciałam wychodzić, kiedy usłyszałam kogoś wołającego moje imię.

  -Sky, zaczekaj. – Niall zbiegał po schodach.

Długo się nie zastanawiając, jak najszybciej wyszłam z domu.

 Już po chwili blondyn był przy mnie.

  -Sky…! Proszę, pogadajmy. – powiedział.

  -Nie mamy o czym. – warknęłam.

  -Jak to nie mamy? – zapytał zdezorientowany. 

 Zatrzymałam się gwałtownie.

  -Widziałam jak całujesz się z Nicole, nic więcej wiedzieć mi nie potrzeba. 

Ponownie ruszyłam i brnęłam przez śnieg, byle tylko jak najszybciej dostać się do taksówki.

  -To nie tak… Daj mi wytłumaczyć. – błagał, ale ja już wchodziłam do samochodu. 

Gdy tylko kierowca zapakował moją walizkę do bagażnika, ruszyliśmy, zostawiając Nialla samego.

***

Droga ciągnęła mi się niemiłosiernie, być może dlatego, że przed oczami miałam ciągle przelatujące wspomnienia. 

Nie mogłam uwierzyć, że tak z dnia na dzień wszystko się schrzaniło. Przez niego. A przecież mi tyle obiecywał. Że mnie kocha, że nigdy nie zostawi dla jakieś innej. Zaufałam mu. 

Jakaś samotna łza spłynęła mi po policzku, po czym za jej śladem poszły kolejne. Po prostu się rozkleiłam.

  Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Wyjęłam aparat i spojrzałam na wyświetlacz. Niall. Pospiesznie nadusiłam czerwoną słuchawkę. Nie chciałam z nim rozmawiać, nie chciałam na niego patrzeć, nie chciałam mieć nic z nim wspólnego. Teraz najbardziej pragnęłam, żeby dyrektor pozwolił mi się przepisać na jakieś inne zajęcia muzyczne.

  Gdy dojechaliśmy na miejsce, zapłaciłam mężczyźnie, odebrałam swoje walizki i ruszyłam do domu. 

Pospiesznie odkluczyła mieszkanie i weszłam do środka. 

 Dzięki Bogu mama była u Roberta, więc nie musiałam się martwić o jakieś zbędne pytania dotyczące tego, dlaczego wróciłam tak wcześnie. 

Lexie

Odkąd Sky wyjechała Niall siedział cały czas w swoim pokoju. W ogóle nie wychodził. Z nikim nie rozmawiał. Nic. Żadnego znaku życia. Widać było, że zależy mu na Sky, ale nie mogłam mu wybaczyć tego, że tak bardzo ją zranił. Moja przyjaciółka nie miała zbyt wielkiego szczęścia do facetów. Poprzedni koleś, z którym chodziła już po dwóch dniach z nią zerwał, bo nie chciała iść z nim do łóżka. Według mnie zrobiła dobrze, ale ona i tak później cały czas płakała. Musiało upłynąć dużo łez, żeby przekonała się, że nie był tego wart. 

Miałam nadzieję, że ona i Niall jakoś się zejdą, bo naprawdę do siebie pasowali.

                                                      

_________

No i jest kolejny ;D Masakra, to już 21 O_o Pomału zbliżamy się do końca ;p

 Dobra, już nie przynudzam xD

Do nn <3