Rozdział 5

Skylar

  -No więc on mi się naprawdę podoba. Ma takie śliczne niebieskie oczy. – powiedziałam rozmarzonym głosem do Lexie. Moja przyjaciółka przyglądała mi się z wymalowanym na twarzy uśmiechem.

  -To dlaczego mu tego nie powiesz. Przecież możecie umówić się na randkę. – zasugerowała.

  -On nie zwraca na mnie uwagi. Traktuje mnie jak przeciętnego ucznia. Poza tym jest nauczycielem.

  -Co z tego? – zapytała moja przyjaciółka.

  -Chyba nie można umawiać się z nauczycielami.

Lexie wzruszyła ramionami.

  -Ja tam nie mam oporów dawać Zaynowi do zrozumienia, że mi się podoba. – wyszczerzyła się.

Zaśmiałam się. Moja przyjaciółka zawsze była dobra w relacjach damsko-męskich. Za każdym razem ktoś zapraszał ją na bal, albo imprezy. Najczęściej odmawiała, bo chciała zostać ze mną. Spędzałyśmy wieczory pochłaniając słoiki czekolady i tony chipsów.

Siedziałyśmy przez chwilę, kiedy nagle ktoś na zewnątrz zaczął krzyczeć moje i Lexie imię. Obie wyjrzałyśmy przez okno, żeby dowiedzieć się kto to jest.

Gdy tylko wychyliłyśmy głowy, ktoś znowu krzyknął, a że było ciemno, nie rozpoznałyśmy go od razu. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że tą osobą jest Niall Horan w towarzystwie swoich kumpli.

  -Hej dziewczyny! Zejdźcie do nas! – krzyknął Zayn bełkotliwym głosem.

  -Można wiedzieć, po co? – odkrzyknęła Lexie, chociaż widziałam, że już wyrywa się na dół.

  -No chodźcie! – usłyszałam nieznany mi dotąd głos. – To ważne!

Stwierdziłyśmy z Lexie, że sprawdzimy o co chodzi.

 Zbiegłyśmy na dół. Chłopaki stali przed moim domem i troszkę się chwiali. Czy powiedziałam troszkę? Zayn w sekundę zmienił swoje położenie o pół metra!

Podeszłyśmy do nich.

  -O co chodzi? –zapytałam.

  -Widzicie, znacie już Nialla i Zayna ale nie poznałyście jeszcze nas. Jestem Louis. – powiedział chłopak. Za każdym razem, gdy otwierał usta, czuć było wódkę.

  -Ja Harry, a to Liam. – powiedział inny brunet.

  -Ładna jesteś. – powiedział ten drugi. Też był pijany. – Niall miał rację.

Spojrzałam na blondyna, ale ten bynajmniej nas teraz nie słuchał, bo rozmawiał z Zaynem. Oboje chyba myśleli, że są najzabawniejszymi osobami na świecie, bo śmiali się w niebogłosy.

  -Czy to było takie ważne? – zapytałam rozdrażniona. Nienawidziłam pijanych osób.

  -Noooo tak. – wymamrotał Harry i w ułamku sekundy przewrócił się na chodnik.

  -Harold!

 Louis rzucił mu się na pomoc, ale po chwili sam leżał na ziemi.

Stwierdziłyśmy z Lexie, że im pomożemy, bo przecież nie mogli tak leżeć.

 Wyciągnęłam rękę do Harry’ego a moja przyjaciółka do Louisa.

Gdy już wstali, powiedziałam do blondynki:

  -Zadzwoń po taksówkę.

Pokiwała głową, wyjęła telefon i odeszła na bok.

  -Co wy ze sobą zrobiliście? Przecież jutro jest poniedziałek! Jak przyjdziecie do szkoły? – zapytałam oburzona Nialla.

Chłopak tylko wzruszył ramionami. Najwyraźniej w tym stanie było mu wszystko obojętne. Ale mi nie. Zachowywał się jak kompletny idiota. Chociaż nie tyko on.

  -Taksówka już jedzie. – powiadomiła mnie Lexie.

Pokiwałam głową.

  -Usiądźcie na ławce, bo zaraz wszyscy będziecie leżeć na asfalcie. – rozkazałam piątce.

Wykonali moje polecenie trochę się chwiejąc.

 Zayn, Liam, Louis i Harry cupnęli na jednej z ławek a Niall usiadł obok mnie na drugiej.

 Zauważyłam, że chłopak z kręconymi włosami szepcze coś do Lou, a ten zaczyna się śmiać.

Prychnęłam oburzona. Nienawidziłam takiego zachowania.

 Blondyn siedzący obok mnie posłał mi uśmiech.

  -Lubisz mnie? – zapytał.

Spojrzałam na niego zdziwiona. Cóż to było za pytanie?

  -A dlaczego pytasz? – przyjrzałam mu się z uwagą.

  -Ale lubisz?

  -Lubię, ale o co chodzi? – dopytywałam się.

  -Bo ja ciebie też. – odparł z uśmiechem.

                                                                

Liam

  -Zayn, bo zaraz przyniosę łom! Otwieraj! Już od pół godziny siedzisz w łazience! – krzyknąłem.

 Drzwi się otworzyły, a w nich stał brunet. Jedną połowę włosów miał ułożoną a drugą nie.

  -Ile ty potrzebujesz czasu, żeby je ogarnąć? – zapytałem.

  -A ty ile czasu potrzebujesz, żeby uciec przede mną?

  -Bardzo inteligentne, Malik. – zmrużyłem oczy jak żmija.

  -To miał być komplement? – zapytał z uśmiechem.

  -To miał być sarkazm. – mruknąłem. – Ale serio mówię, pospiesz się.

  -Jasne. – odpowiedział mulat i zamknął się z powrotem w łazience.

Skylar

 -Lexie! Bo się spóźnimy! Wyłaź już z tej łazienki! – krzyknęłam do blondynki.

  -Już!

Dziewczyna stanęła w drzwiach.

  -Muszę jakoś wyglądać! Nie mogę iść do szkoły z makijażem na zombie! – poskarżyła się.

Uśmiechnęłam się.

  -Chodź, idziemy. Zostało nam piętnaście minut. – ponagliłam ją.

Wzięłyśmy plecaki i wyszłyśmy z pokoju. Dziś nie miałam gitary, więc nie musiałam jej ze sobą taszczyć. Trzeba była przyznać, że do lekkich nie należała.

 Wyszłyśmy z domu.

  -Co sądzisz o ich wczorajszym zachowaniu? – zapytałam ni z tego ni z owego.

  -No nie powiem, byli dość pijani.

  -Dość? Widziałaś Zayna? Albo Harry’ego? Gdybyśmy ich na końcu nie posadziły na ławce, pewnie leżeliby jeszcze z pięć razy. Nienawidzę pijanych ludzi. – warknęłam.

  -To tyczy się też Nialla? – zapytała.

  -Tak, bez wyjątków. Zachował się nieodpowiedzialnie. Przecież dzisiaj mają lekcje. Dzięki Bogu, że nie z nami… Niall mi się podoba… i to nawet bardzo, ale… - nie skończyłam, bo Lexie mi przerwała.

  -Chcesz go wykluczyć tylko dlatego, że się upił? Dziewczyno, tak nie można. To tak jakbym ja nie miała się z tobą przyjaźnić, bo czasami zjadasz całą tabliczkę czekolady na raz. – powiedziała.

Zaśmiałam się.

  -Tylko czasami. – upomniałam ją.

  -No właśnie. A kto ci powiedział, że Niall pije codziennie? – zapytała.

  -Nikt. – mruknęłam.

  -Więc widzisz. Może po prostu mieli gorszy dzień i chcieli zapomnieć. – zasugerowała.

Na chwilę zapanowała cisza, ale już po chwili znowu się odezwałam.

  -Pomóż mi. Co mam zrobić w związku z nim?

  -Z Niallem? – zapytała Lexie.

Pokiwałam głową.

  -Sama przecież słyszałaś wczoraj Liama. Niall uważa, że jesteś ładna. Teraz już przynajmniej wiesz, co on o tobie sądzi. – powiedziała.

  -Liam mógł tak przecież powiedzieć, bo był pijany. – mruknęłam.

  -Ale przecież nie mówił by tego na wiatr. Na pewno blondynek coś o tym wspominał, a gdy człowiek jest pijany, to wygaduje potem wszystko, co mu się przypomni. – odparła Lexie.

  -Czyli spróbować? – zapytałam.

  -Powiem ci jedno. Na pewno nie możesz go skreślić po tym, że wczoraj był pijany. Osobiście uważam, że powinnaś dać chłopakowi szanse, zapominając o tym, co było wczoraj.

 Uśmiechnęłam się do niej.

  -Dzięki.

  -Nie ma sprawy. – odwzajemniła ten gest. – Zawsze do usług.

Harry

  -Czy ktoś widział mojego iPhona? – wydarłem się w drzwiach. Zostało niewiele czasu do rozpoczęcia lekcji, ale jechaliśmy samochodem, więc nieszczególnie się tym przejmowałem.

  -Harry, masz go w ręce. – mruknął Liam, zakładając buty.

Spojrzałem w dół… Taaa, brawo Hazza, jakiś ty mądry.

  -Yyy… dzięki. – wymamrotałem i usiadłem na krześle. Zobaczyłem, że Niall biega po całym domu i czegoś szuka. No to sobie poczekamy.

  -Lou, nie wiesz może gdzie są kostki? – zapytał Horan.

  -Do chińczyka? – zainteresował się Tomlinson.

  -Nie, Louis, do gitary. – mruknął zrezygnowany blondyn.

Zaśmiałem się.

  -Ej, chłopaki. Zbierajcie się, bo inaczej będziemy musieli ostro przyspieszyć, żeby jakimś cudem zdążyć na czas. – powiedział Zayn, który sam był w rozsypce.

Po kilku minutach udało nam się wyjść. Zapakowaliśmy się do samochodu i ruszyliśmy z piskiem opon.